We merken het overal. Als ouder wil je de beste, liefste, coolste en meest tolerante ouder op aarde zijn. Deze ouder moet het liefst ook goed zijn in het werk, het huishouden goed op orde hebben en een super minnaar zijn. Word je al moe als je dit leest? Wij wel.

Zo zijn er natuurlijk veel voorbeelden van het perfectionistische leven waar wij allemaal naar streven. Wij vragen ons af of dit wel echt nodig is. Maakt dit het leven leuk zoals het bedoeld is? Naar onze mening niet. 

Ook wij hebben geprobeerd om zo perfect mogelijk alles te doen, totdat we wakker werden geschud. ‘HALLO! Waar zijn wij nou helemaal mee bezig? Voor wie leef jij precies?’ ‘Oh ja, voor mijzelf en mijn gezin.’

Iets fout doen, daar was ik lange tijd bang voor. Wat zou de buurman hiervan denken? Of: Mag ik dit wel? Wat nou als iemand heel erg boos op mij wordt? Dit zijn allemaal gedachten die ik lange tijd heb gehad. Tot het moment dat ik in begon te zien dat ik het was die de wereld maakte zoals ik hem zag. Dat betekende dat ik die wereld ook anders kon gaan zien! 
Ik heb veel gelezen over hoe de hersenen werken, hoe informatie wordt verwerkt. Trainingen gevolgd waarin ik steeds meer leerde over mijzelf, mijn handelen, mijn denkpatronen en mijn vaste manier van denken. Ik kwam tot de ontdekking dat mijn gedachten steeds heel afkeurend waren over mijzelf. Terwijl ik heel begripvol was naar iemand anders toe als diegene hetzelfde deed.

Prototype
Ik kwam er achter dat falen nodig is om verder te komen. Tegenwoordig weet ik dat iets altijd onderdeel van een proces is. Om ergens te komen is er tijd, proberen en opnieuw proberen nodig.

Vallen en opstaan
Op mijn veertigste ben ik begonnen met trompet spelen. Typisch gevalletje van ‘Nog nooit gedaan, dus ik denk wel dat ik het kan’. Dat zou ik voorheen nooit in mijn hoofd gehaald hebben. Want de overtuigingen ‘muziek is niet voor mij weggelegd, ik ben te oud, trompet is niet cool, wat zal die-en-die denken?’ zaten in de weg. Allemaal ‘waarheden’ die ik aan het verzamelen was om er vanaf te zien. 
Nu weet ik dat nieuwe dingen leren inhoudt dat je moet oefenen, herhalen, verbeteren en weer proberen. Omdat je alleen op deze manier jezelf kunt leren kennen hoe je iets het liefste en beste doet.

Vergelijk met jezelf, niet met een ander
Wat mij tegenwoordig helpt is dat ik kijk naar wat er al verbeterd is ten opzichte van de vorige keer. Wat ik niet (meer) doe, is vergelijken met een ander. Want dit is namelijk niet mogelijk. Die ander kan het al duizend keer hebben geoefend, of diegene heeft extra uitleg gevraagd of opgezocht, of diegene heeft langere benen dan jij, of betere materialen dan jij, of…. Verzin het maar.

Er zijn zoveel factoren, waardoor je het niet kunt vergelijken. Je kunt wel jezelf met jezelf vergelijken, want die ‘waarden’ zijn hetzelfde. Misschien lukt het de ene dag beter dan de andere dag. Dan kun je gaan kijken wat er anders is dan de vorige keer. Heb je een steviger ontbijt gegeten dan de vorige keer, minder suiker gegeten, beter geslapen, was er minder geluid in de klas of was je vandaag heel erg vrolijk? Allemaal factoren die echt wel meespelen.