Laatst tijdens het gourmetten met mijn familie, bracht mijn nicht een heel mooi onderwerp ter sprake. Zij heeft zelf dyslexie en waarschijnlijk ook dyscalculie. Ze is afgestudeerd aan de universiteit. Dat vind ik zo enorm knap en toont een doorzettingsvermogen van hier tot Sydney. Heeft zij veel hulp gehad tijdens haar studie 30 jaar geleden? Nee, dit is vooral op eigen kracht gegaan. Vroeger was er nog niet zoveel bekend over dyslexie en al helemaal niet over dyscalculie. Het mooie wat mijn nicht zei was het volgende. ‘Laten we kijken naar wat iemand kan in plaats van te kijken naar de diagnoses.’ Daar ben ik helemaal mee eens. Dit heeft te maken met het volgende. Zoals wij weten is elk mens uniek. DNA, genetische kenmerken, karaktereigenschappen, ervaringen en labels. Waarschijnlijk vergeet ik nog een aantal oorzaken waardoor iemand uniek is. Wanneer iemand een diagnose heeft, denken veel mensen te weten wat iemand kan en nodig heeft. Een paar zinnen geleden gaf ik al aan hoe uniek iemand is, dit is dus onmogelijk. Waar we wel achter kunnen komen is wat iemand (nog) kan of waar iemand behoefte aan heeft. Dit kunnen wij natuurlijk ook doortrekken naar mensen die ziek zijn (geweest) of mensen met een (lichamelijke) beperking. Brownies & Downies is daar een mooi voorbeeld van. Daar worden mensen ingedeeld op wat zij kunnen. Kun je bestellingen opnemen of kun jij eten klaarmaken? Of maak je liever schoon? Allemaal nodig om een restaurant te kunnen runnen. 2024 is een prachtig jaar om te beginnen met kijken naar iemand zijn mogelijkheden. Ga eens in gesprek met de persoon waar je de diagnose van kent. Leer de persoon kennen en help diegene zonder oordeel aan een weg wat bij die persoon past. Alleen dan kan die persoon in zijn volle potentie bijdragen aan deze (op economie gerichte) maatschappij. Maar daar hebben we het nog wel een andere keer over ; )

Complimenten geven

... tijdens het schrijven kwam ik er achter dat ik er enorm tegen op keek